ZİYAN

 

Kaygan ruhuna kim tutunmaya çalışsa kayıp düşüyordu. Sigarayı hep çok içli içerdi, sanki sonmuş gibi yakardı her sigarasını. Rüzgarın güne eşlik ettiği zamanlar insanlara farklı bir pencereden bakardı. Durağan gülümsemelerin, hüznü yürürlüğe sokmanın, karşıtlığın insanıydı. Severdi alayı da acıyı da. Yine de sıradandı, çaresizliğin resmini çizince canavarlaşırdı. Öptüğü dudakları kanatırdı. İçinde yaşattığı vahşiyi içten tebessümleriyle gömerdi. Yine de durmadan ölümü düşünürdü. Her yaş gününde bir sonraki yaşını görmemeyi dilerdi. Güzel bir hayat yaşamaktansa asil bir ölümü yeğlerdi. Kim bilir belki bundan hayatını güzelleştirmek için çaba göstermez, kısa vadeli planlar yapardı. 

Güleç yüzünün ardında bitmeyen bir öfke barındırırdı. Her, gün yüzüne çıkardığında her şeyi yakıp yıkan türden bir öfkeydi bu. Belki bundan elinden geldiğince içinde yaşar, etliye sütlüye karışmazdı. Ama başkasının gürültüsünden kaçtıkça kendininkini susturamazdı. Sonbaharda ağacından kopmuş bir kuru yaprak gibi savrulurdu da yine de şikayet etmezdi. Kalbinden düşen kırıkları bir bir toplayıp yapıştırır ve eskisi gibi olduğuna inandırırdı kendini. Devletçe toplatılmış bir kitabın son nüshasını okuyormuş gibi yaşardı hayatı. Sanki yıllarca dursa en büyük hazine olacak, ancak durdukça da onu ölüme sürükleyecek cinstendi hisleri ve o, düşünmeden her gün yeniden ölümü seçiyordu.

YENİDEN KIZIMA (vol.2)

...ve gösterişli bir hatanın peşinde savrulan herkese

Ah benim zavallı güzel kızım, ne de severdin hava yenice kararırken bulutları izlemeyi, palmiye ağaçlarını, dolunayı ve yağmur kokusunu. Tel örgülerle sardığın kalbini bir kucak dolusu sevgiyle kaplamayı… Nerede o sadeliğin, nereye gitti naifliğin? Nasıl da baştan yarattın kendini en kötü versiyonunla. Hâlbuki onca uyarmıştım, seni dönüştürmelerine izin vermemeni söylemiştim binlerce kez. Bak ne haldesin şimdi; ne kendini seviyorsun ne de eskiden seni hislendiren şeyleri. Hani gökyüzünün pembe mor renkleri inancını tazelerdi? Hani her şeye rağmen koruyacaktın hamurunu, hani yıkılmayacaktı göğsün, ayakların toprağa bastıkça? Sözlerini ne de çabuk sildin hafızalardan. Gözyaşın kurumamışken seni uykuya emanet etmelerimi de mi unuttun? Bunca mı nankörsün acına. Neden ezdin o hızla atan körpe kalbini? Biliyorum, bunun zorluğunu kabul etmiştim, yine de inandım gücüne; yılgın bakışlarına rağmen sıcak kollarına, solgun boynuna rağmen topuklarına. Hata mı ettim, yoksa esas hatam seni bu dünyayla buluşturmak mıydı?

Sana lavanta kokulu yastık kılıflarının, perdenin kıyısına takılmış tek ömürlük kelebeğin, huysuz Eyüp Amca’nın bile sevilecek yanları olduğunu anlatmamış mıydım? Neden kendini üstüne bastığın o kırmızı toprağın altına gömüyorsun şimdi? Ne uğruna, kim uğruna? Sana şur’da geçirdiğim günden fazla kez demedim mi “yalnızlığını kanıksa” diye?  Neden inatla girdin “girme” dediğim o taşlı yollara, neden karıncaları ezdin? Sana yeşil yanarken bile karşıya geçmeden etrafını kontrol etmenin önemini hiç mi anlatamadım? Oysa sen kırmızıda bile güle oynaya koştun o yolun karşısına, taşı bırak kayalık tepelere yöneldin, karınca yuvalarını ezdin. Benim karnımda bin duyguyla büyüyen bir canavara dönüştün. Bildiğimden onca anlattım, yine de karanlığı yuvan belledin. Nasıl pembe dudaklarını çaldın siyahlara? Gördüm pişmanlığını, sayıklamalarını duydum gecelerce. Yine de ittin beni, dünyaya olan öfkeni bana kustun. Ruhunu kaplayan sızının kaynağını bulamadıkça hırçınlaştın. Ama dinle, söyleyeceklerim bitmedi.

Sen hiç inanmasan da bir aydınlık var; bu karanlık ormanın sonunda masmavi bir deniz var ve omuz silksen de kendin olabildiğin bir ev var. Yeterince yürümemiş ve yorulmamışsan kıymetini bilemeyeceğin bir vatan var; oraya varmadan asla göremeyeceğin, ama gördüğünde “Buna değdi” diyeceğin. Ne çabuk unuttun o sancılı kâbustan uyandığındaki rahatlayan dudaklarını. Kızım, bu dünya sancılı bir kâbus gibi. Seni kandırıyor ve yok ediyor. Lütfen daha çok ve daha hızlı koş. Çevir bakışlarını karara.

Her izlediğinde bildiğin halde sonunu merakla beklediğin filmi düşün, kokusu hiç solmayan çiçekleri. O en sevdiğin şarkının solosu çınlasın kulaklarında. Parmağının kenarında kaşıyıp durduğun o yarayı anımsa. Yaralar, acılar gibidir kızım; didikleyip durursan geçmez, iyileşmez. Kendine ve yaralarına zaman tanı, yaşamak için alan bırak kendine. Kıstırma, boğma, yozlaşma. Filmlere sarıl yeniden, çiçekleri sev; oldukları gibi, yuvalarıyla. Seni dalından kopardıklarında berraklığını, kökünü nasıl yitirdiğini unutma. Sen artık solmuş bir çiçeksin belki, ancak farkın var; kendini yeniden köklendirebilme kabiliyetin. Bunu yabana atma, yoğur kendini ve doğ yeniden yalnızlıklar arasından. Tekrar otur o dolunayı izlediğin balkona. Masalara serdiğin o mor desenli örtüleri düşün, o en güzel yaptığın biber dolmasını yap yeniden. Tane tane, küçük ince parmaklarınla kestiğin domatesleri düşün. Onların kabuklarını soymaya her üşendiğinde sana attığım muzip gülüşü… Sen ki onca seni kanatan yaranın kabuğunu soymuşken neden şimdi böylesine halsizsin? Ne çabuk unuttun o dalgalı denizlerde bile suyun yüzeyine uzanışını. Ne değişti de gücünü görmezden geliyorsun şimdi?

Benim biriciğim, harekete geçmek için istemeyi bekleme. O eski dostumun dediğini hatırla; “Bazen aksiyonun kendisi motivasyonu getirir.” Sana hiç gösterişli bir hayat vadetmedim, sana kanseri yeneceğini ve daima ellerinin arasında bir karanfil buketi tutacağını söylemedim. Sana sadece yeniden ayağa kalkmanın, mücadelenin ve nefesin kıymetini öğrettim. Ne hevesle dinlemiştin anlattıklarımı, bana hak verip sımsıkı sarılmıştın hani. Unuttun mu seninle bir kadehin iki ucunda bıraktığımız ruj izlerini? Daha öğrenecek çok şeyin var. Üstüne basıp gidemediğin ne varsa kenarından yürümeyi, küçük harflerle yazmayı, yanında olmayanları aklında tutmamayı, suçları aklamamayı ve bir enkazın altında bile bir bebeğin yaşıyor olabileceğini öğrenmen lazım daha; kendi halindeliği, sessizliğin değerini, hayatın sanıldığı kadar da kısa olmadığını. Ben çok geç öğrendim, sancılı bir öğrenişti; seninki kolay olsun istedim. Ömür, acılı bi’ ruhun gün doldurmalarıyla geçer mi sanıyorsun? Geçmiyor kızım. Evet, bilincin hazin yakarışı peşini bırakmıyor; evet, çoğu kez takatin tükeniyor. Ancak mesele, rağmenlere rağmen yaşamak.

Belki de her anne gibi biraz sığ kalıyorum senin için. Yapamadığımı sen yap, düştüğüm hatalara sen düşme, ayak bileklerini o bataklığa kaptırma istediğimden konuşup duruyorum. Biliyorum, sözlerim boşa. Benim aykırı doğamdan esinlendin çoktan. Sandığın ne varsa yaşamak, sınamak isteyeceksin. Bilgiyi, pratikle test edeceksin. Kendi ellerinle, kendi acınla hayatı durmadan yoklamaya alacak, haddini aşacaksın. Her düşüşün bir kalkışı olduğuna inandığından hep inadına peşine düşeceksin şüphelerinin ve sanılarının aksini her ellerine alışında bir kez daha çakılacaksın yere. O kadar çok düşeceksin ki bu asi yönteminle, bir gün dizlerine yaptığın onca pansuman kanı durdurmayacak raddeye gelecek. O zaman anlayacaksın dediğimi; tüketilmiş sevgileri, noksan hevesleri ve günahkâr dualarını anlayacaksın. Ben sana “koş” diyorum, ama pusulan bozuk kızım; yönün yok, yolun kayalık. Koş evet, ama doğru bir pusulayla. Hâlbuki sana kutup yıldızını daha gözlerin ışıldarken göstermiştim.

Böyleydim, muğlaklıktan nefret ederdim. Ama bırak yavrum, bırak bazı şeyler de muğlak kalsın. Bırak bir su da bulanık olsun. Bırak bi’ yağmurun ardından da gökkuşağı çıkmasın. Ne yazık ki hayat, her soruna yanıt alabileceğin bir yer değil. Ancak güzel yanı ne biliyor musun; bazen de hiç aklına gelmeyen sorulara yanıt verir. Bırak biraz karışsın kafan, senin hayatı yaşamaya direttiğin kadar onun da seni yaşamasına izin ver. Hiçbir ilişki biçimi tek yönlü değil; bunu da söylemiştim hatırlıyor musun? Acıyı sevmediğin için orta şekerli yaptığım, tabağına taşmış o kahveyi içerken söylemiştim hem de. Hep istedin hayattan; bir aşk istedin, bir yolculuk, güzel hatıralar. Ama ne verdin ona? Karşılıksız bir isteyişten ibaretti arzuların; sevmeden görülmek, vermeden almak istedin. Hak ettin mi peki gerçekte?

Bana kızıyorsun şimdi. Söylediklerim canını yakıyor. Bırak yansın; yalandan değil, gerçeklerden yansın canın. Sağlam bir duruş, kabullenilmiş acıların getirisidir. Sana acılarını terk etmeyi değil, onları sevmeyi öğretiyorum. Ancak seversen kabullenirsin ve ancak kabullenirsen zırhını tekrar kuşanabilirsin. Kalk şimdi ayağa, mertçe savaş. Sen sinsi bir er kalıntısı değilsin. Vatanın, yuvan kendi içinde. Koru onu yeniden. Çok daha küçükken yaptığın gibi, sadeliğini silahın yap. Kimseyi vurma, ancak kendini onların seni vuramayacağı hale getir. Güç budur.